Hamilelik 12. hafta

Veee ilk trimesterimizi devirdik. Riskli dönemimizin sonuna geldik. 12 hafta boyunca doğa'ya beğendirmeye çalıştığımız küçük Limonumuz testi başarıyla geçti, birde üstüne aferin aldı doktor amcasından. Tek bir sorun var. Bizim Limon fazlasıyla hareketli çıktı. Ultrasonda bizi şoklara sokacak derecede hareketliydi. Attığı yumruklara gözlerimizle bakıp bakıp inanamadık. Hani neredeyse ultrason makinası bizimle dalga geçiyor diyeceğim. Bizim Limon 2-3 saniyede bir pozisyon değiştiriyor, bir sırtını dönüyor, bir yüzünü dönüyor, olmuyor tekrar sırtını dönüyor, baş aşağı duruyor vazgeçip tekrar doğruluyor. Ve başlıyor yumruklara. Atış serbest, sağ kroşe vuruyor da vuruyor. Yolda gelirken arabada çikolata yemiştim, onun etkisi olup olmadığını sorduğumda, doktor onaylıyor kafasını sallayarak. Kan şekeri oynadıysa normalmiş.

Biz ağzımız bir karış açık baka duralım doktor kafasının poposuna olan ölçüsüne bakıyor, burnunun yerinde olmasının çok önemli olduğunu vurguluyor, parmaklarını sayıyor, kalp atışlarının sesini açıp bize dinletiyor, bir yandan da kalp atışını sayıyor ve son olarak ense kalınlığına bakıyor. Bizim Limon testi geçince de aferini kapıyor. Sıra soru cevaplara gelince benim huysuzluk, mıymıylık, mide bulantıları, gece uyuyamamalar çıkıyor ortaya. Tek bir cevabı var doktorun. 'Hepsi çok normal, iki hafta daha sabırla bekle, inan çok daha enerjik ve bomba gibi hissedeceksin.'

Bir de hep kafamı kurcalayan şu yemek yiyememe olayı var. En sevdiğim şey olan yoğurt ve sütten tiksinince beni bir panik almıştı. Üstüne birde ağzıma bir gram sebze koyamayıp, et ve balık göremeyecek hale gelince, kuru sandviçle beslenir olmuştum. Şarküteri kapıları aşındırarak ya da Starbucks'ın ezine peynirli sandviçi ile kuru bir beslenme hayatına geçiş yapmıştım. Diyetisyenimle konuştuğumda en azından zar zor cacık yememi önermişti. O da olmadı. Bugün önerilerin en kralı doktorumdan geldi. Tiksindiğin şeyi yeme, onun yerine bir top maraş dondurma ye aynı hesap dedi. Beni aldı bir mutluluk, anlatabilmem mutlu değil. Zaten tiksinmediğim tek şey tatlı ve çikolata.
Versen avuç avuç çikolata yiyebilirim. Çilekli tartlar, pastalar benim için no problem. Ultrason hemşirem de espiriyi patlatıyor. 'ye tatlıyı çıkar hakkıyı/ atlıyı' Ya da öyle bir şey. Bu atlı mevzusuna döneceğim. Bu arada insanlar yemek yiyemememi o kadar dert etmiş olacak ki, blogu okuyanlardan veya eş dost çevreden acıma mesajları geliyor. 'Ah vah tüh bir de yiyebilsen'. O da olacak, inanıyorum. Şimdilik kilo vermeye devam.

Doktor amcamız Limon'a enine boyuna baktıktan sonra esas bombayı patlatıyor. 'Ben burda bir karaltı gördüm, erkek galiba bu, ama sakın hemen güvenme, kıza dönebilir, daha çok erken' diyor. Kimseye söyleme daha diyor (tabi bloga yazmak sayılmıyor sanki) :)
Yıllardır içimde yaşadığım kız özlemi birden suya düşecek gibi oluyor. Kendimi tutuyorum. Aklıma arkadaşlarım geliyor, önce erkek denip sonra kız çıkan iki arkadaşım var şansa. Hala umutluyum.
Oysa ben geçen gün Limon'a fırfırlı leopar elbise bile almıştım. Hatta senelerdir alıp kenara attığım tulumlar hep pembe. Imaginarium mağzasında vitrindeki Barbie evini uzun uzun seyredip, onu aldığımı ve oynadığımı bile hayal etmiştim. Aklıma ilk gelen 'ne yani şimdi kamyon, traktörle mi oynayacağız' oluyor.
Eşim başta olmak üzere 'sağlıklı olması en önemlisi' diye bana kızan annem ve anneannem geliyor aklıma. Susuyorum ama o tek bir göz yaşına engel olamıyorum. Sonra aklıma doktordan aldığımız aferini getirip şükrediyorum.

Doktora sorularımı sıralarken yaşadığım bir başka panik haline değinmeden geçemiyorum. Bana verdiği doğum tarihi tam da Şeker Bayramı'ına denk geliyor. Soruyorum:
'Beni bırakıp gitmezsiniz değil mi?'
'O bayramda hiç bir yere gitme niyetim yok.'
'Eminsiniz değil mi?'
'Eminim, çünkü benimde eşim o tarihte doğuruyor'.
Demesiyle esas Bayram havası bana geliyor. Arasam tarasam karısıyla aynı anda doğruracağım garanti bir doktor bulabilir miydim acaba?

İşte 12. haftamızıda böyle deviriyoruz. Gittikçe farkedilir olan göbeğim, ben ve Limon geceleri uyuyamadığımız için bir sağa bir sola döndüğümüz gecelerde hep düşünüyoruz. Daha yolun o kadar başındayız ki...Uykusuz gecelerin ve sağdan soldan sıkıştıran göbeğimin bu kadar erken geleceğini beklemiyordum.

Haydi bakalım, ver elini 4. ay :)

İrem