Hamilelik 10. hafta

İlk yarısı mutlu, diğer yarısı hüzünlü geçen bir hafta. Ben yazmış olayımda siz isterseniz sadece mutlu kısmını okuyun, gerisi ile kafanızı yormayın.
Tam da mide bulantılarımın hafiflemeye başladığı ve artık masaya oturup yemek yiyebildiğim bir hafta. Arkadaşlarımıza da artık yavaş yavaş ilan ettiğimiz için hepsi kutlama yapma peşinde. Gerçi kime göre kutlama? Kendileri kadehleri şıngır şıngır tokuşturadursun ben elde su (en iyi ihtimalle limonata) kadeh kaldırıyorum bebişe.
Herkesin mutlu olduğu bir hafta. Artık Burger King'in önünden geçerken koku rahatsız etmiyor. Sinemada o ağır patlamış kokusu bile artık tolere edilebilir. Hatta 3 haftadır üstüste cuma günlerimi geçirdiğim sinema salonlarında üzeri bol meyve doldurulmuş yoğurtlardan bile yiyebiliyorum. Bu haftanın en güzel hikayelerinden biride tam arabamı Ulus'a parketmiş koşa koşa bir randevuma yetişirken, bir bakkalın önünde gördüğüm kocaman Milka kamyonunu görüp duraksamamdır. Kamyonun üzerinde gördüğüm Milka bonibona hayran gözlerle baktıktan sonra hızla bakkala dalıp 'afedersiniiiizz, şu kamyonun üstündeki bonibondan var mııı???' diye sormamın utancı içerisindeyim hala. Bakkalda olayın şokunda 'tabi tabi var' diyip reyona doğru ilerledikten sonra bir bakıyor ki 1 tane kalıvermiş kutuda. 'Aaaa 1 tane mi kalmış tüh' dememle adamcağızın kamyona koşturup bir kutu açıp 'buyrun kaç tane istersiniz' demesini unutmayacağım. Neticede zafer benimdir. Bonibonlar çantamda randevuma geç kalmış bir ben.
Utanç hikayelerim bununla kalsa iyidir, birde ofiste yemekten gelirken ellerinde o günün tatlısını taşıyan arkadaşlarımın ellerine gözlerimi devire devire bakışlarım var ki insanlar ellerindekini bana uzatmaya kalkıyor her seferinde. En sonunda bir arkadaşım yemekhaneyi arayıp, ofisteki bir arkadaşımızı telefona çağırtıp 'Lütfen İrem'e bir ekmek kadayıfı getirirmisin?' demesi var ki.. 10 dakika sonra koordinatörüm elinde tatlıyla çıkıp geliverdi. Bu utanç hikayelerimin daha çok başındayım biliyorum. İşte bu blogda bu sebeblerden dolayı var:)
Artık 3 ayın içinde olmam sebebiyle kıyafetler tamamen kendini imha etti. 2 tayt ve 3 gömlekle geçirdiğim hayatıma biraz renk katmaya karar verip birazcık daha hamile butiği gezmeye karar verdim ve Cevahir alışveriş merkezinin yolunu tuttum. İlk durağım GeBe mağzası oldu. Güzel bir tunik ve gece yemeklerinde giymek için bir şifon bluz alıp Debenhams mağzasına girdim. Orda da bol miktarda hamile kıyafetleri vardı. Ordan da elbiseler, 1-2 tayt ve tunik tarzı bluzlar alıp koşa koşa eve geldim. 9 ay boyunca giymekten gına geleceğini bildiğim kıyafetlerimi gardrobuma astım ve diğer herşeyi kaldırdım. Kışlıklarımı toplarcasına tüm kıyafetlerimi kaldırdım gözümün önünden. Giyemiyorum diye üzüleceğime en temiz iş gözden ırak olmalarıydı. Öyle yaptım. Herşey güzel gidiyordu.
Haftanın yarısını böyle mutluluk ve obezlikle geçirdikten sonra ne oldu da moraller birden yerle bir oldu?

****
Kanımda tespit edilen CMV virüsü

Doktorumdan bir e-mail aldım tam haftanın ortasında. Geçtiğimiz hafta tam 5 tüp kan vermiş ve tüm taramalarım yapılmıştı. Bu taramalarda bir enfeksiyona rastlanmıştı, sitomegalovrüs kendileri, kısaca CMV diyorlar. Soğuk algınlığı semptomları veren ama hamileliğin ilk 3 ayında geçirildiğinde bebeğe etkileri çok büyük bir illetmiş. Doktorum ise endişe ettiğini söylüyor ve beni enfeksiyon uzmanına yönlendiriyordu. Bir panik halinde gittim. İstatistikleri almışlar önlerine öyle bir tablolar çiziyorlar ki sanarsın bebek hastalığı kaptı, anormalite çıkacak kesin. Öyle ağlıyorum, öyle ağlıyorum ki, enfeksiyonu geçtim bebek ağlamamdan etkilenecek. 18. haftamda amniosentez olmam gerekirmiş ki karnımdan sıvı alıp baksınlarmış bebeğe enfeksiyon geçmiş mi geçmemiş mi.. Geçmişse en kötü senaryoyu siz tahmin ediverin zaten. O gün hayatımın kara bir günü olarak kalacak hayatımda, gece 1'e kadar durmadan, susmadan ağladım, ağlamaktan yorgun düşüp uyuyakalmışım.
Sonra hayatımdaki pozitif ve deneyimli insanlar ile konuşmaya başladım. Baby Center'da yüzlerce CMV virüsü hikayesi okudum. Herkesin bir hikayesi vardı. Amerikada bu testin yapılmadığını öğrendim. Bizim Sağlık Bakanlığının gebelik takibi için gerekli kan testleri arasından yer almadığını farkettim.
Peki niye böyle birşeyi kurcaladıklarını sordum kendi kendime. Acaba hata mıydı özel hastane koridorlarında doktordan doktora koşturmak? Emin olamayıp aynı kan testlerini ikinci kez yapan doktorlara inanmak? ve belkide hataydı limitsiz sigorta yaptırıp bir özel hastanenin kucağına düşmek.
Bilmiyorum, bilemiyorum, sadece çok kafam karışık çok. Beni panik ettirdikleri için doktorlara hem kızgınım, hem de minnettarım. Down sendromu için tarama testleri zaten haftaya başlayacak, detaylı ultrasonlarda yeteri kadar net. Amniyosentez olma kararını reddediyor, ve gözle görülür bir anormalite olmadığı sürece bebeğimin çok ama çok sağlıklı olduğuna inanıyorum.
Buna inanmam bir gün boyunca bağıra çağıra ağlamama mal olmuş olsada...
Böylece mutlu başlayan bir haftayı, mutsuzlukla bitirerek 11. haftaya doğru adım atıyorum..

İrem