Hamile miyim?

20 Aralık 2012 bir Perşembe günü, dışarıda deliler gibi bir kar yağışı başladı. İşten erken çıkıp kendimi bulduğum en yakın kliniğe atıyorum, panik içerisindeyim. Sebep? Hiç bir işe yaramayan prediktör testlerinin kurbanıym. 8 gün gecikme yaşamama rağmen negatif çıkan o test sayesinde panik olup kendimde hastalıklar aramaya başlıyorum. Yok yok bende kesin kist var gibi internet teşhislerimi koyup Etiler Acıbadem Kliniğinde ilk bulduğum doktora atıyorum kendimi. Deli gibi kar bastırıyor mu birde? Göz gözü görmüyor. Derya Eroğlu isminde çok sıcak bir doktor karşılıyor beni. Güleryüzü insanın stresini alıyor, bir de rahatlatıyor sağlıklı olduğum haberi ile. Hemen bir kan testi öneriyor, ben hala o kadar umutsuzum ki (Ah prediktör Ah!).. Kan testini yaptırmasına yaptırıyorum ama bu kez de yoğun kar yağışı sebebiyle kuryenin gelip kanı alıp laboratuara götüremeyeceği haberi geliyor.  Hayır, yılmayacağım. 'Olmaz' diyorum, 'kesinlikle bu kan testinin sonucunu istiyorum, gidiyorum ya da başka bir yere'. Halime acımış olsalar gerek bu kez de bir öneri ile geliyorlar.
'Peki siz kanınızı alıp Maslak Acıbadem'e götürür müsünüz?'
Kar kış umrumda değil, önemli olan sonuç. Bu arada trafik felç, tipi çıkmış.
Eşime yalvar yakar götürtüyorum. Arabayı bırakıp yürümek pahasına o kan testi sonucu gelecek. Elde 2 tüp kan, çıkıyor yola.
Önceden de uyarıyorum. 'Bak birşey çıkmaz ise, sakın bana kızma sonra seni yürüttüm onca yol' diyorum. 'Saçmalama' diye bir çıkış yapıyor. O da umutlu, korkuyorum.
Sadece hayallerimizin bir anda suya düşme ihtimalinden korkuyorum.
2 saat sonra sonuç elimize geçecek. Heyecandan yerimde duramıyorum ve annemin evine gidiyorum.
Sohbet muhabbet derken saat geliyor.
Annemin evindeki eski odama atıyorum kendimi.
Haberi de orada alıyorum zaten.
E-mail yoluyla sonucu iletiyorlar. '0' çıkması gereken Beta HcG hormonu '96' çıkmış.
'4 haftalık hamilesiniz' yazıyor.
Elimde Ipad ile çöküp kalıyorum. Sadece öylesine oturuyorum başımı ellerimin arasına alıp.
Dakikalar sonra annemin sesi bölüyor sessizliği.
Oysa hiç düşünmemiştim müjdeyi ne şekilde vermem gerektiğini.
Ardından eşim geliyor, yüzümde ki şok ifadesini gören zaten hamile olduğumu anlıyor ve seviniyor.
Oysa filmlerde böyle olmuyordu. Hani kadın çok yaratıcı bir şekilde söylüyordu, kocası onu kucağına alıp döndürüyordu filan. Bizde tam tersi. Yaşanan duygunun tek bir adı var: Şaşkınlık.
O gece saatlerce uyku tutmuyor, test sonucuma açıp açıp bakıyorum. öyle ya belki de yanlış görmüşümdür.
Doktorumu arıyorum. 'Dur, heyecanlanma' diyor. O hormon 1600'lere vurana kadar 'ben hamileyim deme kimseye'.
Haydaaa, bir de bu var değil mi? İnsanlara söylemek ve ya söylememek ve ya saklamak.
İyi de nasıl?
Ben ömrümde değil böyle büyük bir haberi cebimdeki çikolatanın varlığını bile saklayabilmiş değilim.
Yalan hayatta söyleyemem, yüzümden akar benim, herkes anlar o an bir şeyler karıştırdığımı.
En iyisi ortadan kaybolmak karabatak misali :)
Valilik en güzel haberi veriyor. Kardan dolayı ertesi gün (yani Cuma) okullar tatil. Eh üzerine birde bizim Noel tatilini koyduk mu, oldu sana 5 gün tatil. Haydi yine şanşlısın İrem, sana saklama ve saklanma şanşı çıktı.
5 gün ilaç gibi geliyor. İş yok, güç yok, sadece bebek haberini sindirmeye çalışan bir çekirdek aile.
Anneme yalvarıyorum babama, anneanneme, komşu teyzeye henüz çıtlatmasın diye.
Olur da çıkmaz, herkes boşuna üzülür birde.
Tabi annem durabilir mi? 'Birşey var ama tam kesin değil' ile başlayan ve allah bilir nasıl biten o cümleler sayesinde mecbur 5 günlük tatilde 2-3 kişi daha öğreniyor.
2 gün sonra tekrar Beta HcG yaptırıyorum.
Bu kez 236 çıkıyor. 2 günde bir ikiye katlanması gerekiyor hormonun. Şimdilik işler tıkırında.
Evet, oldu bu iş.
Hamileyim.