Hamilelik 26. Hafta

Biraz rötarlı olarak 26. hafta yazısı ile karşınızdayız Sarp, tekmeleri ve ben.. Hemde tatilimizi yaptık, yüzdük, dinlendik geldik.
Sarpımız da 6 haftalıkken gittiği Roma tatilinden sonra şimdi de 26. haftasında Kıbrıs'ı gezdi, denizine girdi, duty free shop'tan alışverişini yaptı geldi.
Her şey kulağa hoş geliyor da, 7 aylık bir yükle tatil yapmak zormuş, hemde çok. Oturup kalkamıyorsun, şezlongta belin kilitleniyor öylece kalıveriyorsun, denizde göbeğine ağırlık bağlamış gibi algılandığın için suyun kaldırma kuvveti fizik kurallarına bile karşı çıkarak seni aşağı çekiyor, sırt üstü yüzmek desen zaten hayal, kulaç atsan kramp girer diye korkuyorsun, en iyisi çimmek :)
Boyumu geçmeyen yerlerde çimerekten, biraz da su altı göbiş resimleri çekerek eğlenmeye çalıştık.
Tatilin en güzel kısmı ikimiz içinde yemek yediğimiz zamanlardı. Tatil köylerinin sistemi malum, sabah öğlen akşam seni şartlayıp, ister istemez açık büfeye saldırtan zihniyet.
Sabah omletli, hellimli, pancakeli ettiğin o tıka basa kahvaltı yetmiyormuş gibi öğlen 1 dedin mi yine büfe başında buluyordum kendimi. İlk defa yemek yemek için mazeretim vardı. Tatlı büfesinin başında arsızlık yapıp 3 çeşit tatlı alabildim mesela. Göbeğimi gören kimse de tabağımı yadırgamadığı için kendimi açık büfenin haramisi ilan ettim bu tatilde.
Tatlı büfesinden konu açılmışken.. Kıbrıs tatili için yola çıkacağımız sabahın gecesi 22.00 sularında saolsun sevgili bir arkadaşımın facebooka koyduğu lokma resmiyle antenleri çalıştırıyorum. Aşermenin toptan yalan olduğuna inanan ben o gece lokma hayalleri kurmaya başlıyorum. Özellikle eşime söylemiyorum şimdi gecenin bir köründe kendisine ızdırap olmasın diye.. Şansa bakın ki en lokma bulamayacağım yer olmalı Kıbrıs. Gece gözüme uyku girmiyor, Ayvalıkta yediğim lokmaların hayalini kuruyorum, onu satın aldığımı üzerine hindistan cevizi serptirdiğimi filan hayal etmeye başlıyorum.
Sırası mı şimdi bu arsızlığın? Bastırmam lazım güdülerimi. Tatil dönüşü ilk hedef İstinye'de deniz kıyısındaki lokmacıya gidilecek, kafaya koydum! Ertesi sabah Kıbrıs'a varıyoruz, sabah ve öğlen yemeği derken sıra akşam büfesine geliyor, Türk gecesiymiş meğer. Bin bir çeşit arasından uzaklarda bir adamın elinde kepçe ile bir şeyler karıştırıp havaya kaldırdığını görüyorum. Penguen adımlarımı hızlandırıyorum ki ne göreyim. LOKMA. Gözlerimi ovuşturuyorum, sonra göbeğimi. Bu senin şansın Sarp diyorum. Hamile kadının dramı tabağıma 10 adet lokma doldurmam ile sona eriyor. Bir aşermenin daha sonuna geliyoruz şükrederekten.
Oğlum artık her yemek sonrası tekmeler atıyor, vuruyor, geceleri annesini uyandırıyor. 3-5 nöbeti gibi düzenli olarak aynı saatlerde bombombom diye derindeeenn gelen tekmelere zıplıyorum. 'Noluyor?' dememe kalmadan hamile olduğumu hatırlıyorum. Doğru ya 7 aydır beraberiz kendisiyle.
Artık büyüdü, 1 kiloyu geçti, annesi de 8.5 kiloyu devirdi.
Arkadaşlarım saolsun destek oluyorlar, 'merak etme onun Amnio suyu şu kadar kilo, plasenta bu kadar kilo, kanının hacim artışı bu kadar kilo' diyerekten beni mutlu ediyorlar.
Etrafında iyi niyetli, mutlu insanları tutmakta fayda varmış, hayatı kolaylaştıryorlar. Bende öyle yapıyorum, sadece sevdiğim şeyleri yapmaya çalışıyorum. Bazen saatlerce kitap okuyorum, bazen bebek dergileri kitapları karıştırıyorum bazen de ipad'imden saçma bir oyuna saatlerce dalabiliyorum. Bana o an ne iyi geliyorsa onu yapıyorum.
2 hafta sonrası için planladığım Baby Shower partisinin detaylarını düşünüyorum boş boş mesela. Partimin detayları ile ilgilenecek 2 dünya tatlısı organizasyoncu buldum en yakın arkadaşım vasıtasıyla. kurabiyeler, şekerler, kurdeleler, logo tasarlaması, kavanozu, ayıcığı, balonu derken kafamı dağıtıyorum.
**Baby shower detayları bir sonraki yazıda...
Bunlar sayesinde bacak kramplarımı unutuyor, kafamı doğuma takmıyorum.
Okulların kapanması içinde geri saydığım şu son haftalarda, artık taytlara bile sığamayan göbeğim ve ben sadece 4 tane elbisenin içine girebiliyoruz. Hamileliğimin başında aldığım hiç bir gebe kıyafeti artık olmuyor. Olsa bile sıkıyor, rahatsız ediyor..
Elbiselerim, gece beraber uyuduğum hamile yastıklarım ve ben mutlu, umarsız, kedersiz bir hayat yaşıyoruz kısacası.

Haftaya, yüksek çıkan şekerim yüzünden yaptırmam gereken 2. şeker yüklemesi testinden, bebek odamızdan, ordan burdan bahsetmeye devam edeceğiz... Şimdilik bu kadar..

Sevgiler;
İrem