Hamilelik 27 ve 28. haftalar...

27. Haftamız ne yazık ki benim, eşim ve küçük Sarp'ımız için en acı haftaydı. Eşimin babasını, kayın pederimi, ani bir haberle kaybettik. Sarpımızın doğumuna 2 ay kala bu haberle yıkıldık, bittik, darmadağın olduk.
Sağlığı yerinde, neşeli bir şekilde tatil için gittiği yazlık evinde ne yazık ki o tertemiz, altın kalbine yenik düştü Sarp'ın büyük babası muhterem insan Hasan Uzunhasanoğlu.
Hayat bize bir sille vurdu vurmasına ama bizim dayanağımız da hep bebeğimiz oldu.
Mutlu bir anne- baba ve bebek olarak arkadaşlarımızla yemeğe çıkmaya hazırlandığımız gece gelen ani haber ile eşim 7 saatlik bir yola çıktı. Bende geride kalan olarak hem sakin kalmaya çalışmakla hemde eşimi telkin etmekle yükümlüydüm. Eşim daha Bursa civarlarındayken acı haber geldi. Yatağa yıkıldım, etrafımda annem, anneannem ve yakın dostum vardı. Biri kolonya sürüyor, biri tansiyon ölçüyor, diğeri 'bebeği düşünmen lazım' diye telkinlerde bulunuyordu.
Annemdi tabiki bana artık birincil görevimin Sarp'ı korumak ve kollamak olduğunu hatırlatan. Artık sorumluluklarımın arttığını, birinci vazifemin bebeğe iyi bakmak olduğunu. Haklıydı..
O gece rahatsızlandım. Sancılar, kramplar.. Bebek desen yerinde durmuyor, saatlerce uyumadı.
Bende uyumadım. Gece 1 gibi herkesi evden yolladım. Canım sadece tek başıma kalıp eşimin acısını paylaşmak istiyordu, onun sağ salim yazlığa vardığı haberini almak istiyordu.
Gece 3.30'da 'vardım' haberini verdikten sonra, onun en zor yolculuğu benimde en zor gecem başlamıştı.
Sabaha karşı 6 civarı hala gözlerim tavana dikili bir vaziyette oturuyorduk. Ağlıyorduk, avunamıyorduk.
Aynı gecenin sabahı eşim dönüş yoluna geçti. Biz ise cenaze için Maltepe Camii'ne doğru yola çıktık.
Gerisi bulanık.. Gerisi karmaşık..
Hamilenin camide işi olmaz sakın gelme diyenler oldu. O kadarda uzun boylu değil dedim.
Sarp'ın da hakkıydı büyük babasına son görevini yapmak.. Henüz farkında olmasa bile .. Zamanı geldiğinde 'sende katıldın oğlum cenazeye' diyebilmem için hem metin olmam hem de ayakta durmam gerekiyordu.
Çok ağlayan ve dövünen insanların yanından kaçtım, yeri geldi içeride bir odaya gidip tek başıma oturdum ama yine de oradaydım.
Hayat dediğimiz şey hiç kolay değildi. İçinde güzel şeyler barındırıyordu elbet. Bebek beklemek gibi örneğin. peki bu kadar güzel bir olayın içerisinde bu kadar elem dolu bir olayın ne işi vardı.
Neden 2 ay daha bekleyemedin dedik hep.. O kadar heyecanla beklerden torununu ve ultrason resimlerini dosyalarında saklarken Neden? Vefatını takip eden geceler boyunca yatağa girip bu soruyu sorduk. Neden?
Cevap bulamadık.

*****
Bu hafta bebeğimizi büyütmeye devam ettik. Hayat acı bir şekilde akıp gidiyordu.. Küçük bir değişiklik yapıp Sarp'ımıza bir isim daha ekledik. Büyük babasının adıyla yaşasın istedik küçük Hasan Sarp Uzunhasanoğlu.

****

Sağlıkla kalın..
İrem