Hamilelik 31. ve 32. Hafta

Bu haftalar artık hamile olduğumu gerçekten hissetmeye başladığım, bu güne kadar rahatmışım meğer dedirten haftalar. Gece yatmaktan şikayet eden ben miydim? Meğer o hiç birşeymiş dedirten bir ağırlık hissi başladı. Tam da bu hafta okulların kapanması ile yaz tatiline giriyoruz sonunda. Sonunda diyorum çünkü bu yaşadığım nefes darlığı ve ağırlığa bir de sıcaklığı 30 dereceye çıkan sınıflar eklenince çareyi 10 dakikada bir tuvalete çıkıp kafamı musluğun altına sokup, sınıfa duş almış bir şekilde girmek şart olmuştu.
Birde üzerine aylar önce başvurduğum Apple firmasının eğitimleri eklenince 4 tam gün bilgisayar başında oturup, 6'ya yakın sunum hazırladım. Hamilelikte beynini bebek ile paylaşıyosun diye bir laf var ya boşuna dememişler. İnsanların önüne sunum yapmak için çıkıp kekelediğim, cümleme nasıl başladığımı unuttuğum anlar oldu. Ben bu cümleye nasıl başlamıştım? Şimdi nasıl devam edeceğim derken vuran nefes darlığı ile 1-2 kez insanlardan özür dilemek zorunda kaldım. Oysa şansıma sunum yaptığım kişilerin çoğu hamileliği tatmıştı, kahve molalarında yanıma gelip 'özellikle dikkat ettim, gayet iyiydin, ben çok daha kötüydüm' diyenler oldu. Velhasıl eğitimleri başarı ile geçtik.
İleride Sarp'a anlatacağım başka bir anı daha oldu. Aynı hafta karneleri dağıttık, sene sonunu kutlamak amacı ile tekne turu düzenlendi ve okul bitti. Bende böylece hamileliğimin 8 ayını full time çalışarak geçirmiş oldum.

32. Hafta raporu
32. hafta çalışan anneler için kritik bir hafta çünkü bu haftanın içerisinde bir devlet hastanesine gidip 'iş göremez' raporu alıp, köşenize çekilebiliyorsanız. Ya da aksine gidip kendinizi iyi hissettiğinizi ve 4 hafta daha çalışmanızda bir sorun olmadığını söylüyor ve 'iş görebilir' raporu alıyorsunuz.
Tabi bu raporları almak için devlet hastanesine gitmek zorunda olduğunuz için yiyeceğiniz bilimum azar, papara, kötü muameleye hazır olun.
Ben şahsen 32. hafta raporumu almaya gittiğim İstinye Devlet Hastanesinde ismi lazım değil bir doktora  bütün mütevaziliğim ve güler yüzümle gitmeme rağmen odasından kovuldum.
Kendisine muhtaç olduğunuz için 'lanet olsun' dedirten tarzda bir söylemle, yumruğunu masaya vurarak konuşmalara maruz kaldım. Hastane kayıt açıp numara vermeyi ısrarla reddediyor, doktora aradan girmemi söylüyor, doktorda inatla odamdan çıkın, numara alın diyor.
Kendi aralarındaki iletişim sorununu hastadan çıkarmayı seven, güya okumuş ama pek bir adam olamamış doktor tayfası da acısını hastalara bağırarak çıkarıyor. Bir yanda kandıncağızın birini herkesin önünde muayene etmeye kalkmış, kadıncağız elinde iç çamaşırı ayakta bekliyor, aynı şahsiyet hepimizin önünde 'sana sağdan 2. kapı demedim miiii?' diye bağırıyor.
'Yazıklar olsun halkına bu tarz hizmet veren doktor! ların diplomalarına deyip, sakin olmaya çalışarak oradan uzaklaşıyorum. 8 aylık hamile kadınları bu kadar rahat azarlayabilen zihniyete yazıklar olsun.
Başka bir hastane arayışına giriyorum, mümkünse bir tanıdık olan ve en azından azar işitmeyeceğim.

Bu haftalarda tam gaz son kalan işlerimi de halletmeye çalışıyorum. Bebek odasına lamba, halı, perde gibi son kalan işleri hallediyorum. Ne zamandır görmek istediğim bir kaç eş dost ziyaretini yapıyorum.
Bu haftalarda artık refklekslerim, algılarımda yavaşladı. Benzin alırken geri geri gidip birinin arabasına vuruyorum, markette park ederken birinin arabasına dokunduruyorum.. İşin kötüsü insanlar arabalarından inip 'arabama vurdun' diyene kadar bunu farketmiyorum bile. En son 32. hafta raporumu okula teslim etmeye gittiğimde 1 yıl boyunca parkettiğim aynı yerden çıkarken elektrik direğine toslayınca 'artık tamam' diyorum. Araba kullanmak yok.
Anneme ve eşime daha çok şirinlik yapmam lazım beni istediğim yerlere götürmeleri için :)
Bu dalgınlık halinin sebebini araştırmaya bile gerek yok, tek bir sebebi var, o da  bizim Sarp.
Elma gibi basit bir kelimeyi arar arar bulamazsınız diyor bebek kitapları. Bingo! işte ben..
Geçen gün gardrobumu açmış, 3-5 hamile elbiseme bakıp eşime dönüp 'Valiyle görüşmeye hangi ayakkkabımı giysem acaba?' dedim. Ne Valisi? Ne görüşmesi? Gardropta ne ayakkabısı?
Ben hayal dünyasında mı yaşamaya başladım? Aklımdan kimbilir neler geçiyordu o an, bilemedim.
Korktum, sustum.
Hayatımda hiç yaşamadığım duygular yaşıyorum, hiç olmadığım bir kilodayım. Tam 12.5 kilo aldım.
Hayatımın garip bir yerinde durmuşum, ne iş kadınıyım, ne öğretmen, ne öğrenci, ne eş, ne ev kadını, ne evlat.. Hiç bir şey değilim sanki, bocaladığım bir yerlerdeyim.. Sanırım Araftayım.

Sevgiler,
irem